“Een huis in Portugal?” “Wanneer hebben jullie dat gekocht?” “Waar staat het huis?” “Hoe hebben jullie dat voor elkaar gekregen?” “Vind je dat niet eng?” “Is het van familie of echt van jullie?”, “Maar, gaan jullie daar dan ook wonen?” Jup, naar aanleiding van shares op onze eigen kanalen, die van Saudalicious, en de nieuwe instagram pagina van ons huisje, werden we bekogeld met dit soort vragen 🙂

Inmiddels zijn we alweer een week terug in Nederland, na drie weken klussen, en natuurlijk ook een beetje genieten in Portugal. De nieuwe rubriek “Altos e Baixos” waarin ik jullie aan het eind van de maand een stukje meeneem in mijn leven, schuif ik voor de maand september even opzij, om plaats te maken voor verslag over ons nieuwe huisje en van onze klusvakantie. Dat in één blog proppen leek me geen strak plan.

En zo’n blog over onze klusvakantie verdient misschien eerst een kleine intro om de niet beantwoorde vragen te beantwoorden en om een nieuw vragenvuur te voorkomen 🙂 Lees je mee?

Dromen over een tweede huisje in Portugal

Een tweede huisje in Portugal. Hoe klinkt dat? In mijn oren in ieder geval als een droom, en tot voor kort als iets dat mij in ieder geval niet snel zou gebeuren. Nu “gebeurt” zoiets je natuurlijk ook niet, je moet er wel zelf wat voor doen. Maar de periode tussen dromen – plannen maken – en uiteindelijk uitvoeren is toch een heel stuk korter geweest dan ik ooit had durven hopen.

Ik weet nog goed dat we in 2015, tijdens onze rondreis door Portugal naar elkaar grapten dat we er maar snel een huisje moesten kopen. We droomden dan over de plek en over welke kleur het huis zou hebben; over dat laatste waren we het al snel eens: okergeel! Oh, en mét een tuin. Ons familiehuisje heeft geen tuin, terwijl wij zo genieten van lekker buiten zijn, en het liefst ook elke maaltijd buiten eten. Dát zou fijn zijn! Ook voor mijn oma trouwens, zij zou het ook niet toegejuicht hebben als ze wist dat we steeds haar spullen naar buiten sjouwden om gezellig op straat te ontbijten (wat wel altijd heel gezellig was trouwens!). Als iemand me toen had verteld dat we deze droom in 2019 waar zouden maken, had ik diegene waarschijnlijk heel hard uitgelachen…

• 

• 

2 jaar later…

Dit bleef ook een tijdje bij dromen, tot ik me besefte dat zo’n droom gewoon veel leuker is als die ook echt uitkomt. Vlak voor onze vakantie in september 2017 besloot ik daarom gewoon eens een oproep te doen in de facebookgroep van het dorp waar mijn moeder is geboren en wij altijd naartoe gaan. Het leek ons een fijne plek; ver van toerisme, vertrouwd, veel mensen die ons konden helpen bij de aankoop en verbouwing en een ideale centrale locatie als uitvalsbasis om nog een héle hoop te ontdekken van Portugal.

Ik gaf in mijn oproep een beschrijving van wat we ongeveer zochten en kwam zo al snel in contact met wat mensen die hun huis wilden verkopen, of mensen die ooit een huis hadden geërfd wat nu leegstond. In Portugal betaal je namelijk geen belasting over erfgoed, waardoor veel huizen leeg blijven staan.

De kracht van Social Media?

Eenmaal daar aangekomen merkten we de kracht van social media pas. Of misschien was het toch de kracht van de roddels van de Portugese café-gangers van Amiais de Baixo, die zéker niet onderdoen voor die van een doorsnee Portugees dorp. Hoe dan ook, voor de mensen die ons niet persoonlijk kennen waren we ineens “het koppel dat een huis zoekt” in plaats van de (klein)dochter van…

Tijdens een wandelingetje van 30 meter naar de supermarkt kwam ik met een pak boter, verse broodjes en 4 afspraken voor huis bezichtigingen thuis. Zo stond er een meneer in de rij in het supermarktje die “een broer had, die op de hoek naast de slager woonde en die wist toevallig dat de zoon van de achterneef van die man die in 1961 naar Canada was verhuisd een broer had die toevallig ook zijn huis zou verkopen. Dat huis stond tegenover de waterbron aan andere kant van het huis van de neef van de man van…” En, nee, dan overdrijf ik niet eens… Straatnamen gebruiken ze niet en telefoonnummers hadden ze vaak ook niet. Bellen of het huis even opzoeken ging dus niet.

Een stroom aan huis bezichtigingen

Lastig zo zonder duidelijk gegevens, zou je denken. Nee hoor! De volgende dag, tijdens ons ontbijt, werd er aan de deur geklopt door een onbekende man. “Sabine?”… “Ja dat ben ik!” “Ok! Stap maar in, dan geef ik je een rondleiding in het huis daar beneden tegenover de waterbron”. “Uhm, nu?”… Hij zou over een half uurtje terugkomen. 45 minuten later (een Portugees half uurtje dus), stapten we in en kregen we een uitgebreide rondleiding in een prachtig, enorm huis. De prijs kwamen ze nog op terug, want daar ging dan weer iemand anders over.

De andere bezichtigingen waren niet heel anders tot stand gekomen. Zolang we maar veel op straat en in de cafés kwamen, bleven er nieuwe aanbiedingen komen. Prijzen werden niet genoemd en van afmetingen hadden ze vaak geen idee. Gelukkig hadden we de tijd en vonden we het ook wel interessant om, tussen het toeren door, zoveel huizen van binnen te zien en mensen te leren kennen. Heel efficiënt was het natuurlijk niet…

• 

• 

Was dat het dan?

Na een stuk of 9 bezichtigingen ging de lol er wel een beetje van af. Was dat het dan? Zoveel huizen bekeken, van villa’s tot bouwvallen en van spotgoedkoop tot onbetaalbaar. En ook zeker héle interessante, maar toch nét niet. We hadden nog een dag of 3 en hadden de hoop eigenlijk al opgegeven. We besloten om het maar even te laten rusten en nog even te genieten van de tijd die we hadden.

Até a próxima!

Benieuwd naar wanneer en hoe we dan toch ons huisje zijn tegengekomen? Dat lees je binnenkort in het volgende deel van Nossa casa Portuguesa ! Niets missen van Saudalicious? Schrijf je in, via de button rechts, en ontvang bij elk nieuw artikel gratis een e-mail in je box!