In deze pure, openhartige, licht filosofische blog, geef Isabelle zich letterlijk en figuurlijk bloot om ons aan het denken te zetten. Een mooie overdenking en tegelijkertijd ook een beetje zeer welkom verwarmend zo vlak voor de winter ;).
–> Bekijk hier alle blogs van Isabelle
De zoektocht naar verbinding in Portugal
Vooraleer we (ook hier) de winter ingaan, wil ik nog even terugblikken op die heerlijk warme zuiderse zomer. Want o zo die hete zon op je huid – is er eigenlijk iets zaliger dan dat? (Een frisse duik erna misschien.)
In deze laatste blog van het jaar ga ik, jawel, uit de kleren. Niet om de aandacht scherp te houden voor het volgende blogjaar (want Sabine ook in 2023 ben ik zeker weer van de ‘pen-partij’!) maar wil ik met dit onderwerp eigenlijk eens even helemaal tot de essentie komen, tot de echte kern en reden waarom ik hier eigenlijk ben, hier in Portugal.
Die reden is vooral een persoonlijke queeste geweest, een zoektocht enerzijds naar mezelf, evenwicht in mezelf maar vooral ook een zoeken naar wat ik ervaarde als een gemis, een vergeten connectie die ik me intuïtief toch herinnerde. Die herinnering hebben we geloof ik allemaal, maar zit diep weggestopt. Door het leven en de verplichtingen van alledag is daar gaandeweg laag over laag over laag heen gekomen. En voor sommigen is dat gewoon ok. Maar voor anderen – meer en meer mensen denk ik – waaronder mezelf, vertaalt dat zich in een continu innerlijk knagen dat zich bij mij voornamelijk in een voortdurende psychische onrust (angst- en depressiestoornis) uitte en hoe hard ik ook mijn best deed ik mijn draai maar niet leek te kunnen vinden in (de mallemolen van) de maatschappij.
Deze queeste is steeds een zoektocht geweest naar bevrijding van die psychische chaos enerzijds maar op nog dieper niveau is het een zoeken naar verbinding met het leven terug, echte verbinding, connectie, met de natuur, mensen, het universum, God, de bron, mijn wezen, het zijn.
Dat kwam ik hier in Portugal dus zoeken (smiley).
Hoewel ik al voldoende zelfhulp en spirituele boeken had gelezen intussen om wel heel duidelijk te weten dat alle zoeken buiten jezelf eigenlijk een illusie is en elke vorm van verlossing alleen maar van binnenuit kan komen.
Toch is die enigszins abrupte exodus van mij uit België naar hier een essentieel onderdeel geweest van mijn zoektocht en heeft dit land van licht (Lusitania) mij nog donkerder stukken van mezelf laten zien maar steeds ook meer licht (en warmte). En heb ik intussen een stuk van die connectie met het leven echt weer teruggevonden.
Blote billen en borsten: vrijheid!
Eum…ging dit geen leuke blog worden eigenlijk met blote billen en borsten en zo? In de plaats zijn we plots in de allerdiepste krochten van mijn psyche beland – haha.
Maar het is net dit wat ik hier ook wil aankaarten. Dit gevoel van ‘er mist iets’, er ontbreekt iets essentieel, dat gevoel van vrijheid dat we allemaal denk ik along the way wat zijn kwijtgespeeld – along the Western way of living way.
Want waar en wanneer voelen we ons eigenlijk echt vrij, vrij in ons lichaam, ons eigen lijf, ons leven? Zijn we niet wat ver en misschien zelfs helemaal vervreemd geraakt van wie we eigenlijk echt zijn? Van wat er eigenlijk echt toe doet? Voelen we dat eigenlijk nog wel écht als de zon op ons gezicht schijnt?
Wel bij dat gevoel van vrijheid kom ik het dichtst, op het strand, in de zon…in monokini. En zo’n harnas van een buste (bikinitop) hindert mij dan echt mateloos in dat gevoel en om die reden trek ik hem liever gewoon uit (of al helemaal niet aan eigenlijk).
Toch verliep dat allemaal niet zo vanzelfsprekend als ik hier nu zo vrijuit en stellig poneer – hoewel ik mezelf basically niet als preuts beschouw en ik van kinds af met mijn ouders geregeld sauna’s bezocht bijvoorbeeld.
Aanvankelijk wachtte ik dus met die bikinitop uit te zwieren tot ik horizontaal op mijn handdoek lag en dan eerst nog gewoon op mijn buik eigenlijk. Dan draaide ik me om.
Allemaal ok nog.
En toch gêne?
Volgende stap was dat zwemmen zonder top eigenlijk ook veel aangenamer bleek dan met (nadien ben je ook veel sneller weer droog). Dat had ik gemerkt op een van mijn ‘wildere’ duikpartijen buiten het seizoen – meestal te koud (of te veel golven) voor de doorsnee strandbezoeker. Maar wat bij echt strandweer met wel vijftig (vijfhonderd?) andere zonnekloppers naast mij (achter en voor)?
Dat bleek toch een kleine barrière te zijn.
Maar waarom eigenlijk? Van waar kwam die schroom in feite? Dat vond ik interessant om te onderzoeken en te achterhalen – bij mezelf maar ook gewoon als mens, als vrouw in de maatschappij waarin ik, wij leven. Een maatschappij die toch de Verlichting heeft gehad, gelijkheid, vrouwenstemrecht etcetera, intussen volop met genderneutraliteit goochelt en op morele schaal de hoogste en meeste vrijheden ter wereld heeft verworven.
En toch gêne?
Meerdere redenen zijn hiervoor te vinden geloof ik en het lijkt zo’n beetje in ons DNA te zitten onszelf niet te veel in the picture te zetten – sowieso niet te veel op te vallen en ook als vrouw misschien niet geacht te worden op die manier de aandacht te trekken (van het andere geslacht). Er zit dus angst op eigenlijk. Maar ook schaamte.
Ik besloot die schroom echter geheel en al te overwinnen – niet alleen voor mezelf maar ook voor anderen – als collectief – voor de mensheid zeg maar. Want vrijheid – ons vrij voelen – vooral in ons eigen lichaam vind ik hoogst belangrijk, van essentieel belang eigenlijk. We hebben daar recht op.
Vele en donkere eeuwen lang (nu nog in verschillende delen van de wereld) hebben we ons lichaam immers, vooral als vrouw, moeten wegsteken, verstoppen, ontkennen, verguizen zelfs. Ons lijf is al zo lang een bron van zonde geweest. Hoe kunnen we ons dan ooit vrij voelen als dat nog steeds in ons collectief denken zit en we ons daar ook naar blijven gedragen?
De flower power is voorbij. En op de stranden van Portugal (en Europa in het algemeen) zie ik anno 2022 maar weinig anderen in monokini eigenlijk…
Tenzij mijn moeder. Die vindt dat (gelukkig) ook gewoon normaal. En het was in feite haar Spaans-Belgische vriendin Maria Dolores die mijn laatste stukje schroom helemaal wegnam in juni dit jaar op het strand in Matalascañas (Spanje). Want zij maakte zelfs een strand WANDELING geheel en al in monokini. En ik dacht ja dat moet helemáál de max zijn – met je blote voeten door het water en je blote borsten in de lucht.
Dus wandelde ik een stuk mee met haar – geheel in monokini.
En dat triggerde zoveel gedachten! Zoals “zie jezelf nu eens paraderen” “iedereen kijkt” “je valt wel op zo” “moet jij nu altijd speciaal doen” enzovoort. Allemaal vanuit het gedachtengoed (erfgoed) dat we onszelf eigenlijk niet mogen laten zien zoals we zijn, vlees en bloed – en de helft van de bevolking nu eenmaal met borsten. Want ik ben gewoon een vrouw zoals er miljoenen anderen zijn. Wat is daar eigenlijk zo raar aan? Waarom vinden we dat nog steeds opmerkelijk als we ons lichaam tonen zoals het is?
Zelfs mijn nicht van 20 vond het bij haar bezoek laatst ‘opmerkelijk’ dat ik ook half naakt de zee in ging, bijna aanstootgevend zelfs omdat niemand anders het deed (in september ligt er best nog veel volk op het strand). Ik bedoel maar dat is twee generaties na mij, met al meer schroom dan de twee generaties voor mij (mijn moeder en haar Spaanse-Belgische vriendin). Dat vind ik zorgwekkend eigenlijk.
Daar in Matalascañas was trouwens nog iemand van de partij, Saïda, een Marokkaanse vriendin van Maria uit Marrakesh. Je kan het je wel voorstellen hoe geweldig zij het vond om eens ‘helemaal’ uit de kleren te gaan daar op het strand in Spanje want in Marokko is dat echt not done (maar dan echt).
Portugezen blijken dus niet zo opgezet met het blote borsten ding maar hebben dan weer geheel en al geen probleem met blote…billen. De string is hier hip, hot en trendy. En geef toe, toch veel mooier van die volbruine billen dan een Duo Penotti derrière?
Maar ook in dit geval was een string aanvankelijk voor mij geen enkel probleem – horizontaal op mijn handdoek (plat op mijn buik) maar bij een onschuldig wandelingetje langs de branding dook toch weer een kleine aarzeling op – alsof ik een show liep op een of andere (imaginaire) catwalk.
Een vrijwaring van ons vrij en vrouw zijn!
Maar ik zeg het u – overwin die schroom (doe je best) want a: het is belangrijk voor de vrijwaring van ons vrij en vrouw zijn en b: het is gewoon zoveel fijner (ook al wiebelt het wel eens)!
Ik heb ook echt het gevoel dat elke keer ik dit doe en nog eventuele restanten van schroom terzijde zet – ik daar ook anderen mee aanmoedig het gewoon te doen of alleszins toch aan het denken zet waarom ze dit eventueel grensoverschrijdend vinden of waar die blokkades dan eigenlijk vandaan komen.
Ik eindig in veel dank en met uitermate veel respect voor deze vijf geweldige vrouwen die niet alleen op het strand maar ook hier – bij Saudalicious- uit de kleren durven gaan – in de hoop dat ook anderen zich voortaan minder gegeneerd en vooral bevrijd zullen voelen in hun eigen lijf. #nobodyshame
Volg Saudalicious op Facebook, Instagram, Pinterest en/of LinkedIn!
Vond je dit artikel leuk of inspirerend? Deel het via Facebook of Instagram en als je @saudalicious hierin tagt, kan ik het zien en je gelijk bedanken!
Olá! Ik ben Sabine, half Nederlands, half Portugees, gek op eten, ontdekken en Portugal. Op Saudalicious.com vind je inspiratie op het gebied van food en een gezonde, bewuste en eigenzinnige lifestyle. Dit alles met een lekkere slow, positieve, Portugese vibe.
0 reacties