Isabelle vertelde me laatst dat ze in de hoofdstad van ons prachtige land zat en zich weer eens had ingeschreven voor een bijzondere ervaring. Een dansworkshop in Lissabon. En niet zomaar eentje. Ik vind het altijd verbazingwekkend en inspirerend hoe zij bij dit soort bijzondere “out of the box” belevenissen terecht komt. In deze blog deelt Isabelle haar ervaring én hoe dit soort pareltjes van workshops op haar pad komen.
Lees hier alle blogs van Isabelle
“What I’m after isn’t flexible bodies, but flexible brains.”
Moshé Feldenkrais
Van social media kan je wel eens plots genoeg krijgen en denken ‘zit ik hier nu weer te scrollen???’. Ik ken meerdere mensen die op zulke momenten hun hakken in het zand zetten en hun account abrupt verwijderen.
Ik begrijp dat.
Maar ik zou het zelf nooit doen.
Want dan zou ik dingen mislopen. Dingen als de Fathom High workshop – a Feldenkrais based dance technique bijvoorbeeld. Ik zag de advertentie begin april al eens passeren maar besloot nog even te wachten met inschrijven – tegenwoordig onderwerp ik mijn beginnersenthousiasme aan een soort van testfase. Begin mei: nog steeds enthousiast.
Feldenkrais? Nog nooit van gehoord. Van Meytal Blanaru ook niet. Klonk alleszins exotisch, origineel, interessant. Ik las een beetje over Meytal op haar website; afkomstig uit Israël – woonachtig te Brussel – choreografe – moeder. ‘Free your body’ ‘flip the paradigm’ – dat klonk allemaal a lot like me…
#lisbonlove
Lissabon is een magische, feërieke stad (als je het mij vraagt). Lissabon is ook duur qua verblijf (als je het mij vraagt). Ik boekte een appartementje (wat uiteindelijk nog goedkoper bleek dan eender welk hotel in de buurt) – kreeg een week voor komst echter bericht dat er een probleem was met de plumbing daar maar kreeg in de plaats een upgrade downtown en kwam uiteindelijk terecht in de Smaragd van Estrela – Classic terrace apartment – een echte parel aan de Taag.
Op een goeie drie uur tijd sta je van de Algarve in Sete Rios, meest centrale busstation van Lissabon. Tot aan Udance – de plek waar de workshop plaatsvond – was het nog ongeveer vijf kilometer stappen. Ik had niet de meest comfortabele draagtas gekozen en uiteraard weer veel te veel ingepakt. Maar ik wandel graag dus ik besloot de tocht toch te voet aan te vangen en te zien hoe ver ik kwam (met die loodzware zak met nijpende riemen).
Onderweg viel ik van de ene verwondering in de andere en nam ik zóveel foto’s – mijn Instagram kan er nog op teren. Want Lissabon is een magische, feërieke stad (ik zei het al).
Awareness Through Movement
Ik weet niet goed waarom, maar ik wist al gauw dat het moeilijk zou zijn dit weekend te gaan beschrijven – in een blog bijvoorbeeld. Om die reden (iets wat ik anders nooit doe) schreef ik gelijk de dag nadien snel op wat over de afgelopen dagen in me opkwam. Toen al had ik het gevoel eigenlijk dat ik ‘het’ al kwijt was.
Maar ik was niet de enige blijkbaar. Want ik stelde de vraag achteraf in de groepschat of ik wat hulp kon krijgen in het opnoemen van de oefeningen die we hadden gedaan en dat bleek voor de rest van de groep ook ‘moeilijk te zeggen’ eigenlijk.
Feldenkrais is dus iets wat je moet ervaren eerder. En dat is dan ook exact wat ik hier ga doen – mijn eigenlijke ervaring zo goed als kan delen.
Want ja ik zou wel een mooi en logisch gestructureerd verhaaltje kunnen vertellen over wie Moshé Feldenkrais eigenlijk was, hoe en waarom hij tot zijn methode is gekomen, tot wat voor verbluffende resultaten deze methode heeft geleid (mensen die kreupel waren konden weer lopen enzo) maar ik heb besloten dat u die dingen zelf maar moet gaan opzoeken. In geval het u interesseert uiteraard.
Begrijp me niet verkeerd, er zat zeker wél structuur en logica in het programma. Meytal is allesbehalve een chaoot (she’s lovely) en op de moment zelf waren de instructies vrij duidelijk. Het is geheel en al aan mij (en mijn onbekwaamheid als schrijver waarschijnlijk) te wijten dat ik de beleving van dit weekend niet in een duidelijke en afgebakende format blijk te kunnen gieten. Iets waar ik normaal gezien wél goed in ben eigenlijk. Maar deze keer ben ik dus eens niet zo ‘to the point’.
Dat komt waarschijnlijk doordat het ook zoveel in me naar boven heeft gebracht. Te veel. Weet u, de mind-body ‘problematiek’ is iets wat me twintig jaar geleden al bezighield – ik schreef er toen al een thesis over aan de unief bijvoorbeeld.
Wat ik nu dus ga doen, is het ongecensureerde stuk kopiëren dat ik toen, de dag na het weekend ‘nog snel’ heb opgeschreven (voor ik het allemaal compleet zou vergeten).
PS het is in het Engels (mijn alterego is een buitenlander J).
Body be / body me
“Experience Friday: brain-body got to wake up by allowing it to be free. It felt like my brain and body got activated again in a playful and curious kind of way like the mind said ‘ok you (body) can be captain now I will follow you’. I felt very intimate with my body like it had always just been there serving ‘me’ functioning according to what ‘I’ tell ‘it’ to do. But now something in this dynamic shifted like it was dismissed from its normal duties and was granted free play. The whole experience of ‘being me’ inside this body shifted and I felt much more connected and free – as whereas before I was just bossing my body around telling it what to do or judging it how it looked and felt. It made me become aware of how I am used to speaking to my body in an aggressive way actually and how I often relate to it in an angry and frustrated way like it’s always some kind of obstacle or obstruction I need to deal with or get rid of an unpleasant feeling or do something about it somehow.
But this experience felt as a profound shift in my being and me being a body – not someone inside a body.
Saturday I felt more distracted and less connected to my body than the day before. The exercises seemed to have triggered something deep inside of me that came to the surface. It felt like a veil of sadness hung over me during the day and I felt exhausted. After the workshop I walked around a bit in the beautiful streets of Lisbon, sat near a charming little church and everything felt beautiful – but sad. In me a sort of grief came up which came out with tears once I got back to the apartment.
Sunday morning I felt it was cleared luckily and I felt on top of the world actually – completely in my power my potential and full of purpose. Mind-body work is the way to go!
The exercise with the eyes: becoming aware of the area around the eyes which for me (and others) triggered a lot of emotions. For me it felt especially painful moving them to the left for some reason. In the extended exercise we had to make the feeling around the eyes become the rest of the body and then with that ‘in mind’ move our body onto the music. I very intimately connected to the wall with my eyes closed and really went into a sort of transcendental state. I guided myself more and more in muting the mind and giving my body permission to go where it wanted to go and move how it wanted to move. In that state of full admittance I realized how much our mind – my mind – is in control actually and how it shapes our daily reality (in certain patterns and limitations). If I would allow myself to let go even further and really immerse myself completely in the experience of the body – all boundaries would fade between me and my environment and I could really become one – the ‘I’ would then completely dissolve in this energetic experience and I would become consciousness itself. In a nano of a second I had this experience of being one with the field – not being in it as a separated being but being ‘it’. Not an ‘I’ in space but space itself as one connected flow and creation of energy.
In that moment I profoundly realized how much we are identified with the mind and how separated our mind is (is experienced) from our bodies, how much we live in our head that operates above the body like a general and how frightened we actually are from everything that is going on in the body like it is a separate being. Even more so our body often feels like a stranger to us and we seem to live in it without ever really feeling at home – or at ease. Most of the time we try to escape everything that is going on in there, numbing ourselves because it often feels like one chaotic household we constantly need to monitor and manage.
How did we become so dissociated?
But the body can become a new field of exploration actually with whom we can create a new connection and a new sort of partnership.
This is a journey back home, back home into our bodies. Becoming aware that we are an energetic bodily organism that is part of one sensationally experienced consciousness.”
Wash out
Wash out is het moment na een bepaalde oefening/instructie waar iedereen alles even terug kan losmaken (wat er eventueel is losgekomen) op muziek. Iedereen is dan gedurende een paar nummers compleet vrij om te bewegen (of niet). Het voelt als een soort reset, een clearing en ik ben daar zó enorm fan van! Iedereen beleeft dit anders en hoewel je in groep bent, krijg je de vrijheid om compleet jezelf te zijn en jezelf op de meest vreemde manieren te uiten (wat sowieso gebeurt als je je lichaam de vrije loop laat) – niet zoals je anders zou durven in een sociale context. Want niemand kijkt en nobody judges (tenzij je eigen innerlijke criticus uiteraard).
Learn to move like a baby
“How we move is learned. As humans there is no innate program for it as opposed to animals, they have it build-in. Babies who were born in the wild don’t walk later on in their lives because they have never learnt how to. So the way you are organized to move is a learned pattern and patterns can be changed as our brain is plastic. This means we can form new connections and new patterns at any moment of our lives no matter how old we are, no matter how damaged.”
So far mijn ongecensureerde excerpt – het eindigt toch met een meer ‘wetenschappelijke’ uitleg (gelukkig) want ook Feldenkrais was een man van de wetenschap trouwens. Een beetje het type Einstein – met een al even gekke geamuseerde professor kinda uitstraling.
“Nothing is permanent about our behavior patterns except our belief that they are so.”
Dit weekend werkt nog in mij door en ik zou nog 1001 kanten kunnen opgaan met dit onderwerp maar ik ga het hierbij laten. Ik raad echter iedereen aan om Meytal en Feldenkrais eens zelf te gaan ervaren, hier in Portugal ofwel in Brussel. Ze biedt korte en langere workshops aan op de meest mooie locaties (als ook online) dus bekijk zeker haar programma en website eens.
Meytal eindigde het weekend met een gedicht waarvan ik de woorden ‘the forest knows where you are’ voor altijd zal onthouden.
“Stand still. The trees ahead and bushes beside you are not lost. Wherever you are is called here. And you must treat it as a powerful stranger, must ask permission to know it and be known. The forest breathes. Listen, it answers, I have made this place around you. If you leave it, you may come back again, saying here. No two trees are the same to raven. No two branches are the same to wren. If what a tree or a bush does is lost on you, you are surely lost. Stand still. The forest knows where you are. You must let it find you.”
‘Lost’ by David Wagoner.
Volg Saudalicious op Facebook, Instagram, Pinterest en/of LinkedIn!
Vond je dit artikel leuk of inspirerend? Deel het via Facebook of Instagram en als je @saudalicious hierin tagt, kan ik het zien en je gelijk bedanken!
Olá! Ik ben Sabine, half Nederlands, half Portugees, gek op eten, ontdekken en Portugal. Op Saudalicious.com vind je inspiratie op het gebied van food en een gezonde, bewuste en eigenzinnige lifestyle. Dit alles met een lekkere slow, positieve, Portugese vibe.
0 reacties