Bijna drie volle vakantieweken met tussendoor een stuk of negen huisbezichtigingen in Amiais de Baixo verder, hadden we de hoop dus wel zo’n beetje opgegeven. Ach, het zou ook wel heel soepel gaan als we gelijk bij de eerste keer zoeken een geschikt huisje zouden vinden, toch?

Lees meer over onze droom en de voorafgaande huizenjacht ->

Toch nog even kijken…

Ongeveer drie dagen voor vertrek werden we gebeld door een meneer die had gehoord dat wij een huis zochten. Het huis van zijn ouders stond leeg. Eigenlijk waren wij er beide wel een beetje klaar mee. We bedankten hem voor zijn aanbod en gaven aan dat we weinig tijd hadden.

Maar… zo’n twijfelkont als dat ik ben kon ik het niet uit mijn hoofd zetten. Wat nou als dit huis hét huis is? Ik stuurde deze meneer een smsje met de vraag of hij kon uitleggen welk huis het was. Een kijkje nemen kan altijd, toch?

De volgende dag zat vol met uitstapjes en vakantie-dingen. “Ach, we gaan de laatste dag wel even snel langs, gewoon om het even te zien. Van binnen bekijken lukt toch niet meer…” Het was een wandelingetje van 1 km door de hoofdstraat van het dorpje. Vanaf ons familiehuisje langs het kerkje, 4 supermarkten, 3 cafés, het gemeentehuis en het dorpshuis, kwamen we bij een steile straat waarin het huisje zou moten staan. Hier was ik nooit eerder geweest, terwijl ik dacht dat ik het hele dorp ondertussen wel gezien had.  

Gezond uit eten in Lissabon? 10 healthy restaurants ->

Stiekem binnenkijken

We liepen langs het huis en schoven het hekje opzij om in de tuin te kijken. Wát een huis en wát een tuin, maar wát een troep… De tuin lag vol puin. Er stond een grote schuur in de tuin met een dakterras vanwaar je een mooi uitzicht had over het dorp. We liepen naar het huis om even naar binnen te gluren. Ik liep nog even de trap omhoog en pakte de deurklink vast. “Klik”, de deur was open! We keken elkaar aan… “zullen we?” Waarom ook niet. Het huis zag eruit alsof het van de één op andere minuut verlaten is. Daar moesten we dus even doorheen kijken, maar dit had zeker potentie! Helaas was de deur van beneden dicht. De verdiepingen zijn alleen buitenom betreden.

Rondreis door Portugal| Van Porto naar Faro ->

• 

• 

De buurt is goedgekeurd

Toen we de tuin weer verlieten stond er een meneer bij het huis. Ik schrok een beetje, want we waren natuurlijk zonder toestemming binnen geweest. De man was gelukkig vooral benieuwd. Benieuwd wat we bij het huis deden, maar zoals elke andere inwoner van bovengemiddelde leeftijd vooral benieuwd naar “van wie ik ben”. Mijn standaard antwoord: “Ik ben de kleindochter van Zé das formas!” Wat dan altijd volgt is een hele vrolijke reactie en herinneringen van de tijd dat hij hier woonde. Heb ik even geluk dat mijn opa op een goede manier bekend stond in het dorp ;). Mijn opa was schoenmaker (formas = schoenzolen), keeper van het plaatselijke voetbalteam en fervent bezoeker van de dorpscafés. Die verhalen heb ik ondertussen door dit soort ontmoetingen al regelmatig gehoord. 

De man vroeg of we de rest van het huis van binnen wilden zien. Ondertussen waren we wel nieuwsgierig geworden en hadden we de verkoper al teruggebeld, maar hij nam niet op. Wij vertelden dat we morgenvroeg alweer naar Nederland vertrokken. Ondertussen stond het vrouwtje van 2 huizen verderop uit nieuwsgierigheid ook buiten. En al snel stond ongeveer de hele straat buiten met telefoon om iemand voor ons te bereiken. “Wacht maar even meisje, we gaan gewoon zorgen dat jullie vandaag nog binnen kunnen kijken. We zouden het geweldig vinden als jullie onze buren werden!” 

De 6 leukste en lekkerste restaurants in Santarém – Portugal ->

• 

• 

Op de valreep

Nou, de buurt was goedgekeurd, dat begrijp je wel. Nu het huis nog… Nét voordat we het wilden opgeven riep één van de buurvrouwen vanaf de andere kant van de straat dat ze hem te pakken had gekregen. Net op tijd! We kregen een rondleiding door het huis, beneden, (nog maar een keer) boven, de schuur en het dakterras. Veel ruimte, maar ook heel veel te verbouwen. Toch was het de eerste keer dat het anders voelde. En dat gevoel namen we mee naar huis.

Nadenken, onderhandelen en… kopen!

Eenmaal thuis, hebben we het even laten bezinken. Oude routines kwamen terug, we gingen weer aan het werk en de vakantie lijkt dan al weer snel ver weg. Maar dat gevoel bleef… We hielden contact met de eigenaar van het huis via internet en na een tijd van nadenken, wikken, wegen en onderhandelen hadden we in november 2017 een mondeling – of eigenlijk een virtueel – akkoord. Wederom op goed vertrouwen dus.

In februari 2019, anderhalf jaar later zetten onze handtekening onder het koopcontract. Anderhalf jaar? Jup. Want de papieren werden pas na het akkoord in orde gemaakt. Lekker op z’n Portugees dus die volgorde, om nog maar niet van de snelheid van dit proces te spreken. In de tussentijd had ik me al voorbereid op een scenario dat het er helemaal niet meer van zou komen. Dat wachten viel daarom gelukkig nog best mee :). 

Eenmaal in Portugal hadden we nog wat kleine hobbels te doorstaan. De details van het hele proces zal ik jullie besparen! Uiteindelijk konden we het koopcontract net voor ons vertrek tekenen. We hadden daarna weinig tijd om al aan de slag te gaan in het huis. We planden dus maar gelijk een klusvakantie: september 2019.

Autovakantie Portugal 2018 – Met de auto naar Portugal ->

• 

• 

Een beetje doorzettingsvermogen, een flinke berg geduld en oneindig socializen zijn dus zo ongeveer de ingrediënten geweest voor deze geslaagde huizenjacht.

Ondertussen zijn we alweer meer dan 2 weken thuis van deze klusvakantie met een mix van hard werken en gelukkig ook genieten! Reisverslagen van deze weken volgen binnenkort!

Niets missen van Saudalicious? Schrijf je in, via de button rechts, en ontvang bij elk nieuw artikel gratis een e-mail in je box!